اگر فهمید چه عملی مناسبتر است که به همان عمل می کند . و اگر تردید پیدا کرد ، باید استخاره کند . بعد از تعیین وقت ذکر ، وقت مناسبی را کـه در آن خواب آلود یا سیر یا گرسنه نبوده و موانع دیگری نیز نداشته باشد، باید برای تفکر معین کند . نیز باید تمام سعی خود را بکار گیرد که در شبش چیـزی ،
حتی امور مباح ، او را از یاد خدا باز نداشته و در نمازها و مناجاتش به غیر آن حتی مستحبات فکر نکند . زیرا کسی که در نمــاز به ساختـن مسجـد و آب کشیدن آن یا صدقه دادن فکر کند غافل است . حتی در حال ایستادن نمـاز در یاد اجزای آن بودن غفلت است . و باید در هنگام عمل فقط سعی کند که قلب او از حقیقت کارهایی که انجام می دهد و ذکرهایی که می گوید غافل نباشد .
و برای این که براحتی به این مطلب برسد ، می تواند قبل از انجـام عمــل مختصری درباره آن فکر کند و آنگاه عمل را انجام دهد . و اگـر هنگـام قرائت و ذکر از آن غافل شد باید آن را تکرار کند . مثلاً وقتی می خواهد رو به قبله بایستد ، می تواند اجمالاً دربارة معنای رو به قبله نمودن بیندیشد.
و هنگامی که می خواهد بایستد ابتدا دربارۀ حقیقت آن که همان ایستادن بـرایادای حق بندگی است اندیشه و فکر کند که ایستادن بر روی دو پا اشـاره بـه ترس و امید بخاطر پذیرفته شدن عبادت یا عدم آن است . و بهمین ترتیب ...،حتی قرائت و ذکرهای نماز . متلاً قبل از گفتن « بسم الله الرحمن الرحیم »
معنای آن را اجمالاً در نظر آورده و آنگاه آن را بگوید.و اگر در اثنای قرائتآیه ای غفلتی برای او پیش آمد باید آن آیه را تکرار کند .
