برای قبـول شدن اعمال ماه رمضان این عمل وارد شده است :                                                 

عمل شریفی که سید (قدس سره)   آن را در «  اقبـال »  از « جعفر بن محمد الدوریستی » از کتاب « حسنی » از پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم روایت کرده است که فرمودند : « کسی که در شب آخر ماه رمضان ده رکعت نمــاز بجا آورد ؛ در هر رکعت یک بار فاتحةالکتاب و ده بار قل هو الله احد بخواند و در سجده و رکوع خود ده بار بگوید :

سُبحانَ اللهِ والحَمدُللهِ و لاإلهَ إلّا اللهُ واللهُ أکبَرُ  و در هر دو رکعت یک بار تشهد خوانده و سپس سلام بدهد ؛  و در پایان ده رکعت بعد از سلام دادن صد بار « استغفرالله » بگوید و هنگامی که از استغفار فارق شد سجده کند و در سجده بگوید : « یا حَیَّ یا قـَیُّومُ یا ذَالجَلالِ وَالإکرامِ یا رحمانَ الدِّنیا والآخِرَةِ ورَحِیمَهُما ، یا الهَ الأَوَِّلینَ والآخِرِینَ إغفِر لَنَا ذ ُنُوبَنا ، وَ تَقـَبَّل مِنـّا صَلَواتَـنا، وَ صِیامَنا وَقِـیامَنا »                                                                        

ــ  قسم به کسی که مرا بحق پیامبری برانگیخت ، جبرئیل به نقل از اسرافیل و او از پروردگار متعال به من خبر داد که :

ــ او سرش را از بر نمی دارد مگر اینکه  خداوند او را آمرزیده ، ماه رمضان را از او قبول نموده و از گناهانش می گذرد ، گر چه هفتاد گناه انجام داده باشد که هر کدام از آنان بزرگـتـر از گناهان بندگان باشـد ؛ و از تمام اهالی منطقه ای که  در آن است قبول می کند تا این که فرمود : این هدیه ، مخصوص من و مردان و زنان امتم می باشد و خداوند متعال آن را به هیچکدام از پیامبران و مردم قبل از من نداده است . »                        

مؤمنی که در پی اصلاح مردم بوده و بهره ای از رحمت خداوندی دارد ، باید این نماز را به خاطر خیر زیادی که برای بندگان خدا دارد بخواند . عالمـی که در طول ماه برای هـدایـت مردم و اصلاح اعمال آنان در جایـگاه وعظ نشسته بود چگونه می تواند نسبت به این عمل جزئی که حتی به اندازه یک  جلسه وعظ نیز زحمت ندارد بی تفاوت باشد در حالی که به خوبی می داند که موعـظـه های او بـرای تمـامی کسانـی که در مجلـس وعـظ او حضور پیدا می کنند سودمند نیست ؛ چه رسد به اهل منطقه اش که ممکن است گاهی جمعیت آن به چند میلیون نفر برسد. ونیز فایده وعظ برای آنان یک دهم فایدۀ آمرزش وقبول تمامی اعمال این ماه که درروایت آمده نیست.

اگر کسی بگوید که روایت قطعی نیست . در جواب او باید گفت : با تمسک به « روایات تسامح » این مشکل حل می گردد . و اگر باز بگوید : فرض کن « روایات تسامح » این روایات را مانند روایات قطعی گردانید ، ولی از کجا یقین کنیم که این عمل قبول می گردد تا به فایده مذکور یقین پیدا کنیم ؟ در جواب می گوییم : این اشکال در وعظ نیز موجود است ؛ در حالی که این مشکل در این عمل کمتر از وعظ می باشد . زیرا اصلاح نیت در وعظ از چند جهت مشکل تر از اصلاح نیت در عبادات است کهواضحترین آن همین است که وعظ مناسب با دوستی مقام است ؛ همچنین وعظ فقط در میان جمعیت کثیری از مردم امکان پذیر است که موجب مشکل شدن اصلاح نیت می گردد .